Stel je eens voor
March 4, 2017
Ik stap mijn tuinhek uit en hoor direct het sijpelen van een waterstroompje. Ver weg hoor ik een blatend schaap. Het ruisen van de wind. Dat is het wel. Verder hoor ik niets, geen auto's geen mensen geen beweging. Mijn blik maakt als in een reflex een 360graden draai. Meters ver denk ik onze buurman bezig te zien met zijn schapen. Ik moet turen om een mens te kunnen onderscheiden. Ik zie de schuren, ik zie de heuvel waar we op uitkijken. Ik loop naar links.
na tien grote passen moet ik onze beek passeren. De beek die tegelijkertijd onze waterbron is. Zuiver bergwater. Als het de laatste tijd nat is geweest hoor ik het water met kracht zijn weg naar beneden vervolgen. Ik moet kijken waar ik mijn laarzen zet, wil ik droog de beek kunnen doorwaden. Is het de laatste tijd droog geweest dan is het een kabbelend waterstroompje. Oversteken is dan geen moeite.
Voor me ligt die als rots in de branding de mooie Ben Nevis, Geen dag hetzelfde aangezicht maar altijd ligt hij daar. Mooi en onverschrokken. Soms dreigend soms opgetogen in de zon.
Ik laat de serene grafheuvel aan mijn linkerkant liggen. De ijzeren hekken beschermen de graven tegen de schapen en bieden ze een veilige plek. De hoge bomen maken de plek bijna sacred door dat ze bescherming bieden tegen de wind en de regen. Ik laat de grafheuvel vandaag links liggen. Rechtsaf klim ik de berg op. Al snel hoor ik donderend geraas. Het geraas en gebulder van de kracht van water. Hoe verder ik loop hoe duidelijker het geluid. Tot ik aan de rand kom van een afgrond. Beneden ontvouwt zich een meters diepe waterval. Wit kolkend water voorafgegaan door een mosgroene poel. Je wordt er stil van. Het heeft ook geen zin om er tegen in te schreeuwen. Het water is hier de woordvoerder.
Zomaar op tientallen meters van mijn huis en met de andere indrukken nog vers in mijn hoofd......
